Ασκητική

Ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Ασκητική», υποδεικνύει το δρόμο για την ολοκλήρωση του ανθρώπου, την εξίσωσή του με τη Συνείδηση του Μηδενός. Στη σύγχρονη εποχή, μια εποχή ταραγμένη από παράγοντες που γνωρίζουμε αλλά και άλλους που αγνοούμε, στην εποχή της επιφάνειας και όχι της ουσίας, της υπερπληροφόρησης αλλά ταυτόχρονα και της άγνοιας, οι απαιτήσεις της ασκητικής είναι υψηλές.

Με πολεμικό λόγο, ο Καζαντζάκης μας ωθεί να πάρουμε μια σημαντική απόφαση, να βγούμε έξω στην αναζήτηση, να σπάσουμε καλούπια, να αδράξουμε την ευτυχία, να γευτούμε την ελευθερία.

Κομμάτι αυτής της τελειοποιημένης δυναμικής κατάστασης, που αναζητά ο άνθρωπος αποτελεί και η επιτυχημένη άσκηση ελέγχου πάνω στην πραγματικότητα. Το ελεύθερο αυτόβουλο άτομο δύναται να παρατηρεί με καθαρό βλέμμα τα πράγματα (που ρέουν ακατάπαυστα) και να τα επηρεάζει όπως ο ίδιος βούλεται. Τμήμα και ολόγραμμα της κατάστασης που αναζητά ο Κρητικός συγγραφέας αποτελεί και η ανάκτηση, ο έλεγχος και η διατήρηση της υγείας.

Ζωή - Υγεία - Πραγματικότητα αποτελούν αναπόσπαστη ενότητα, εφόσον η εμπειρία της πραγματικότητας βιώνεται κατά τη διάρκεια της ζωής και η τελευταία εξαρτάται από τον παράγοντα της υγείας. Έτσι, μόνο ο Υγιής μπορεί να ζει Ελεύθερα, αλλά και μόνο ο Ελεύθερος μπορεί να ελέγχει την Υγεία του.

Με την παρούσα ιστοσελίδα, προτίθεμαι να ασχοληθώ με ζητήματα και πτυχές, εσωτερικές και εξωτερικές, που διαπλέκονται, επηρεάζουν και συνθέτουν αυτή τη δυναμική κατάσταση του συνόλου Ζωή - Υγεία - Πραγματικότητα. Η ασκητική μας αναζήτηση θα πρέπει να συνοδευτεί με τον κατάλληλο πρόλογο. Παραθέτω λοιπόν τον πρόλογο από το ιερό έργο του Ηρακλειώτη διανοούμενου:

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:

α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·

β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

Η Ζωή και ο θάνατος, το ανηφορικό και το κατηφορικό ρεύμα της ζωής, ο στόχος της αθανασίας...

Καλώς ήλθατε...